අසරණයො.

අසරණකමේ අන්තෙටම වැටුණු කෙනෙක් මට ලියුමක් එවලා තිබුණා. හෙට අනිද්දට ගිහින් රුපියල් 300/= ක් වත් දීලා එන්න ඕනේ. මේ වගේ අයට රුපියල් 300/= ක් දීලා මොනවා කරන්න ද? ලද හැටියට පුද කිව්වලු. තියෙන විදියට හරි කරන එක වටිනවනේ.

ලන්ච් එක රුපියල් 20/= යි.

ඉස්සර ළමා සංවිධානය පටන් ගන්න කලින් මම උදේට ටවුන් එකට ආව දවස් වලට දවල්ට කන්නෙ හෝටලෙන්. ප්‍රයිඩ් රයිස් හරි බිරියානි හරි රයිස් ඇන්ඩ් කරි තමයි කෑවේ. ඒත් ළමා සංවිධානය පටන් ගත්තට පස්සේ ළමයින්ට වියදම් කරන හින්දා මගේ වියදම් කපා හරින්න සිද්ද වුනා. ඊයේ දවල්ට වඩේ එකක් කාලා ප්ලෙන්ටියක් බිව්වා. වියදම රුපියල් 20/= යි. කවුරු හරි දානපතියෙක් උදව් කරනකන් පටන්ගත්ත වැඩේ අමාරුවෙන් හරි ඇදගෙන යන්න එපායැ.

නංගිලාට, මල්ලිලාට වෙසක් කාඩ්.

මම මේ වෙසක් එකට නංගිලාට, මල්ලිලාට වෙසක් කාඩ් බෙදුවා. පාසලේ තාප්පෙට හේත්තු වෙලා ස්කූල් වෑන් එක එනකන් "මූණ නාලු" කරගෙන ඉන්න නංගිලාට, මල්ලිලාට වෙසක් කාඩ් එක දෙනකොට පුංචි හිනාවක් ගියා.

අලුත් ළමා ගිණුමක්.

මට කොමර්ෂල් බැංකු ගිණුමක් නැද්ද කියලා අහලා ඊ-මේල් එකක් ඇවිත් තිබුණා.
ලෝකය පුරා ඉන්න, අපේ ළමා සංවිධානයේ වෙබ් සයිට් එක බලන සාමාජිකයන් හැමෝටම දැනගන්න ඒ ගිණුම් අංකයත් දාන්නම්.

නම : J.T.M. ක්‍රිෂාන්ත පෙරේරා
ගිණුම් අංකය : 8173019301
බැංකුව : කොමර්ෂල් බැංකුව, කුරුණෑගල, ශ්‍රී ලංකා.

නොමිලේ කතන්දර පොතක්...

මම කිව්ව කතන්දර පොත පහත තියන සබැඳියෙන් බාගත කරගන්න.

Download

පුංචි නංගිලාට මල්ලිලාට තෑග්ගක්.

මම ළඟදි කතන්දර පොතක් ලිව්වා. ඒ කතන්දර පොත අච්චු ගහන්න රුපියල් දාසය දහස් පන්සීයක් (රු.16,500/= ක්) ගියා. කුරුණෑගල නගරයේ පාසල් යන පුංචි නංගිලාට, මල්ලිලාට මම ඒ පොත් ඔක්කොම නොමිලේ බෙදුවා. ලෝකය පුරාම ඉන්න පුංචි නංගිලාට, මල්ලිලාට දැන් මම ඒ පොත අන්තර්ජාලය හරහා එවනවා. A4 ප්‍රමාණයේ කාඩ්බෝඩ් දෙකකට මේක ප්‍රින්ට් අවුට් අරගෙන පොත හදාගන්න. හෙට වෙනකොට අන්තර්ජාලයේ මේ වෙබ් අඩවියට මම ඒක ඇතුල් කරනවා.

දිළිඳු දරුවන්ට මාසික දීමනාවක්.

මම ඉස්සෙල්ලාම දුප්පත් ළමයින්ට රුපියල් දහයේ කොළ තුනක් දිනකට ‍බෙදුවා. ඊට පස්සේ චොකලට් බෙදුවා. දැන් තවත් පියවරක් ඉදිරියට තියලා වැඩක් පටන් ගත්තා. දිළිඳු දරුවන්ට මාසික දීමනාවක් දෙන්නයි හදන්නේ. ඉස්සරවෙලාම මාසෙකට රුපියල් පනහක් දෙනවා. පස්සේ රුපියල් තුන්සීය දක්වා වැඩි කරන්නයි හිතාගෙන ඉන්නේ.

මට 300-ඕපල් කාර් එකක් තියනවා. ටවුන් එකේ කඩ කාමර දෙකක් තියනවා. දැන් ම‍ගේ මාසික ආදායම ටික ටික ‍වැඩි වෙනවා. වැඩිපුර දන් දෙන හිංදා වෙන්න ඇති.

පුංචි කලු නංගි

මම දවසක් පාර අයිනේ හිටගෙන හිටියා. පුංචි නංගියෙක් ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එනවා. එයා හරිම කලුයි. එයාගෙ සුදු ගවුම දුඹුරු පාට වෙලා. කකුල් වල කොරළ හැදිලා. මම එයා බස් එකට නගිනකං ඉඳලා එයා ළඟින් ඉඳගත්තා. ටික දුරක් යනකොට මම එයාට රුපියල් පහක් දුන්නා. එයා මගේ දිහා බලන්නෙවත් නැතුව කාසිය මිට මොලවා ගත්තා. ඊට පස්සෙ මම රුපියල් විස්සෙ කොළයක් දුන්නා. එයා ඒකත් මිට මොලවා ගත්තා. බහින තැන ආවම එයා මගේ දිහා බලන්නෙවත් නැතුව බැහැලා දුවලා ගියා. අඩු තරමින් එයාලා ඒකෙන් පාන් බාගයක් හරි අ‍රගෙන වේලක් පිරිමහ ගනී.

සල්ලි නැත්තං පයින් යන්න

මම දවසක් බස් ස්ටෑන්‍ඩ් එකේ කඩයක් ළඟ හිටගෙන හිටියා. අටේ පංතියේ වගේ නංගිලා දෙන්නෙක් කඩකාරයා ළඟට ගිහින් කිව්වා "බස් එකේ යන්න සල්ලි නෑ" කියලා. එතකොට මුස්ලිම් කඩකාරයා ගත් කටටම කිව්වා "සල්ලි නැත්තං පයින් යන්න" කියලා. මම ළඟට ගිහින් ඇහුවා "බස් එකට කීයක් ඕනෙද" කියලා. එයාලා කිව්වා "රුපියල් විස්සයි" කියලා. මම රුපියල් විස්සක් දුන්නා. පහුවදාත් ඒ නංගිලා දෙන්නා එතැනින් ගියා. මම ඇහුවා "බස් එකේ යන්න සල්ලි තියනවාද" කියලා. "සල්ලි තියනවා" කියලා එයාලා යන්න ගියා.

ජංගම දන්සැල

මම ළමයින්ට පොත්, පෑන්, පැන්සල් අරන් දෙනවා. බස් එකේ යන්න සල්ලි දෙනවා. චොකලට් අරන් දෙනවා. ඇඳුම් පැළඳුම්, සපත්තු අරන් දෙනවා. කුරුණෑගල ටවුන් එකේ පාසල් වලට එන හැම ළමයෙක්ම මාව අඳුරනවා. මං ගැන දන්නවා. ඒ හිංදා කාටවත් බෑ මට ලෙඩක් දාන්න. මාව අමාරුවේ දාන්න කවුරු හරි කුමන්ත්‍රණය කළොත් එයාමයි අමාරුවේ වැටෙන්නේ. මම හරියට ජංගම දන්සැලක් වගේ. ඕනැම ළමයෙකුට දුටු තැන මගෙන් උදව් ලබාගන්න පුළුවන්. දුටුතැන සල්ලි ඉල්ලගන්න පුළුවන්. මට ප්‍රශ්නයක් ඇති උනොත් මාව බේරගන්න පාසල් ළමයි හතලිස්දාහක් මගේ වටේ ඉන්නවා.

වතුරට දියවුනු ගවුම

මම ගිය සතියෙ කෙටි සංචාරයකට බදුල්ලෙ ගියා. ආපසු එද්දි "සෙකන්ඩ් ක්ලාස්" ටිකට් එකක් අරං කෝච්චියෙ ඉඳගත්තා.පැය බාගෙකට විතර පස්සෙ මම "තර්ඩ් ක්ලාස්" තියෙන පැත්තට ගියා. පුංචි දෙමළ නංගි කෙනෙක් අම්මත් එක්ක දොරක් ළඟ බිම ඉඳගෙන හිටියා. මම ඒ නංගිව අත් දෙකෙන් අල්ලලා නැගිට්ටවලා විස්තර ඇහුවා. අම්මයි දුවයි දෙන්නම ‍සිංහල දන්නෙ නෑ.

"කීයෙ පංතියෙද ඉන්නේ" මම ඇහුවා.

එයා දෙමළෙන් මොනවදෝ කිව්වා. ඊට පස්සෙ මම "පාඩෂාලෛ ඔන්රු, රෙන්ඩු, මූණු" කියලා කියනකොටම එයා කිව්වා "මූණු" කියලා. ඒ කියන්නේ එයා ඉන්නේ තුනේ පංතියේ. එයාගෙ ගවුම හෝදලාම දියවෙලා. හෙයා බෑන්ඩ් එක හොඳටම ගෙවිලා. සෙරෙප්පු දෙක ‍පොතු ගැල‍විලා. මම එයාට රුපියල් පනහක් දුන්නා. ඊට පස්සෙ කඩල කාරයෙකුගෙන් කඩල පැකට් එකක් අරං දුන්නා. එයාලා "ඔහිය" දුම්රිය ස්ථානයෙන් බැස්සා. මම එයාට ආයෙ කතා කරලා තව රුපියල් පනහක් දුන්නා. එයා අත වනලා යන්න ගියා.

ම‍ගේ අතේ ඉතුරු උනේ රුපියල් හැත්තෑවක් විතරයි.

පුංචි පැලේ

අපි පුංචි ළමයින්ට චොකලට් පහක් බෙදනකොට සමහරුන්ට හිනා යනවා ඇති. පුංචි පැළ තමයි මහා රූස්ස ගස් බවට පත් වෙන්නේ. රුපියල් සීයක් ළඟ තියෙද්දී රුපියලක් දන් නොදෙන කෙනා, රුපියල් කෝටියක් තිබුණත් රුපියල් සීයක් දන් දෙන්නෙ නෑ. නම ප්‍රසිද්ධ වෙනවා නම් දන්‍ දෙන්න කට්ටිය පෝලිමේ යන්නේ. අපි ළඟදිම අන්ත දිළිඳු පවුල් වලට රුපියල් පන්දාහක පොලී රහිත ණයක් දෙනවා. වැසිකිළි නැති පවුල් වලට‍ වැසිකිළි හදලා දෙනවා. අඩි හතරක් දිග, අඩි හතරක් පළල පුංචි වැසිකිළියක් වත් නැති පවුල් දාස් ගාණක් මේ රටේ ඉන්නවා. පුළුවන් වුනොත් අපි දිළිඳු පවුල් වලට ගෙවලුත් හදලා දෙනවා. අපිට ඕනෙ නම ප්‍රසිද්ධ කරගන්න නෙමේ. සේවය කරන්නයි.

මූණ මල වගේ

වෙලාව දවල් එකයි දහයයි. පුංචි නංගි කෙනෙක් පාසල ඇරිලා ටවුන් එකේ තනියම එනවා. එයා හරිම කළුයි. පරණ බෑග් එකක් එයාට තිබුණේ. මම පස්සෙන් ගියා. එයා බස් හෝල්ට් එකක නැවතුනා. මම දුවලා ගිහින් දහයේ චොකලට් එකක් අරගෙන ඇවිත් එයාට දුන්නා. එදා ඉඳලා මම ඒ වෙලාවට පාර අයිනේ ඉඳලා හැමදාම එයාට චොක්ල‍ට් එකක් දුන්නා. තුන්වෙනි දවසේ ඉඳලා එයා යාළුවෙකුත් එක්ක ආවා. මම චොක්ලට් දෙකක් දෙන්නට දුන්නා. ඊළඟ දවසේ එයාලා ඈතින්ම දැක්කා මම ඉන්නවා. දෙන්නගෙ මූණ හිනාවෙන් පිරුණා. හරියට උදේ පිපුණු මල් දෙකක් වගේ.

ස්මැක් නංගි

අම්මා‍ කෙනෙක් පුංචි නංගියෙකුත් එක්ක උදේ ටවුමට ආවා. එයාලා කඩවල් වලට ගිහින් නැතිබැරිකම කියලා කීය කීය හරි එකතු කරගෙන ඇවිද්දා. දවල් දොලහට විතර ඒ අම්මා දුවට මොනවා හරි අරන් දෙන්න සල්ලි මල්ලට අත දාලා සල්ලි ‍ටිකක් අරගෙන ගණන් කරලා කඩේකට යන්න හදනකොට මම ඒ නංගිට රුපියල් දහයක් දුන්නා. එයා හිනාවෙලා ඒක ගත්තා. අම්මා එයාට කූල් ස්මැක් පළතුරු බීම ‍බෝතලයක් අරන් දුන්නා. ඒ නංගි ඒක අත් දෙ‍කෙන්ම අල්ලගෙන ගිහින් බස් එකට නැංගා. මම දුවලා ගිහින් ජනේලෙන් එයාට තව රුපියල් විස්සක් දුන්නා. එයා අත වනලා යන්න ගියා.

එකම අභියෝගය

ළමයින්ට උදව් කරනකොට අපිට අභියෝග කීපයක් ජය ගන්න තියනවා.

1. ළමයි අපි දෙන දේවල් ගන්න කැමතියි. ඒත් බයයි. සමහරු ගන්න ලැජ්ජයි.
2. සමහර දෙමව්පියන්ගෙන් අපිට දොස් අහන්න සිද්ධ වෙනවා.
3. යමක් ලැබීමට සුදුසු ළමයා තෝරා ගැනීමේ අපහසුතාවයක් පවතිනවා.

අපේ සංවිධානයට ඇති තරම් සල්ලි තියෙනවා නම් මේ අභියෝග ඔක්කොම ජය ගන්න පුළුවන්.

1. පාසල් ළමයින්ට ඉතා අඩු මිලට බඩු විකුණන කුඩා වෙළෙඳසැල් කීපයක් ආරම්භ කරන්න පුළුවන්. බඩු විකුණන්නේ පාසල් ළමයින්ට විතරයි. රුපියල් දහයේ චොකලට් එකක් රුපියල් දෙකකට දෙනවා. රුපියල් දහතුනේ අයිස්ක‍්‍රීම් එකක් රුපියල් තුනකට දෙනවා. බිස්කට් එකක් ශත දහයකට දෙනවා.
2. ආර්ථික අපහසුතා ඇති ළමයින්ට ලිපි මගින් අපේ සංවිධානයෙන් උදව් ඉල්ලන්න අවස්ථාව සලස්වලා දෙනවා. එතකොට සපත්තු දෙක කැඩුණු දුප්පත් ළමයෙකුට අපට දන්වලා අලූත් සපත්තු දෙකක් ගන්න පුළුවන් වෙනවා. එතකොට ඕනෑම ළමයෙකුට තමන්ගේ දුක කියලා අපෙන් පිහිටක් ලබාගන්න පුළුවන් වෙනවා.

හයි ස්කූල් නංගි

මම දවසක් පේරාදෙණිය බස් එකේ යනකොට කැන්ඩි ගර්ල්ස් හයි ස්කූල් එකේ පුංචි නංගි කෙනෙක් අම්මත් එක්ක බස් එකට නැග්ගා. නීල් ආම්ස්ට්‍රෝන් වගේ බෑග් එකක් පිටේ එල්ලාගෙන තිබුණා. මම බෑග් එක අතට අරගෙන එයාව මගේ ළඟින් ඉන්දවාගත්තා. එයා මාත් එක්ක කතාවට වැටුනා.

• ඔයා කීයෙද ඉන්නේ?
• හයේ පංතියේ
• අපෝ... හයේ පංතියේ උනාට ඔයා පොඩි වැඞීනේ.....?
• මම කන්නෙ නෑනේ.... ඒකයි උස යන්නෙ නැත්තේ.
• කන්නෙ නැතුව ඉඳලා හරියන්නෙ නෑ. හොඳට කාලා ලොකු වෙන්න.
• මම කොහොමත් කන්නෙ ටිකයි. අද මම ඉස්කෝලෙදි කවියක් කිව්වා. තාත්තා තමයි මට ඒක කියලා දුන්නේ.
• ඔයාගෙ නම මොකක්ද?
• චලනි මනෝකා
• කීයෙද ඉන්නේ?
• 6 ඞී

ඊට පස්සෙ එයාලා බැහැලා ගිය ගමන්ම මම එයාගෙ නම, පංතිය සෙල්ෆෝන් එකේ ටයිප් කර ගත්තා. මම පුංචි කතන්දර පොතක් එයාට තැපැල් කළා. පොතට ගියේ රුපියල් තිහයි. තැපැල් ගාස්තුවට රුපියල් තිස්පහක මුද්දර ගහන්න උනා.

හැමෝම එකතු වෙමු

අපි වෙන වෙනම පුංචි ළමයින්ට කෑම ජාති අරන් දෙනකොට සමහර වෙලාවට අපිට බැනුම් අහන්න සිද්ධ වෙනවා. ඒකට පිළියමක් විදියට තමයි මේ සංවිධානය හැදුවේ. මමත් හතලිස් වතාවක් විතර උදව් කරන්න ගිහින් ලැජ්ජාවට පත් වෙලා තියනවා. ඒත් මම අධර්යමත් වුනේ නෑ. ඉදිරියටම ගියා. ළමයින්ගෙන් 93%ක් ම ආදරෙන් මාව පිළිගත්තා. මට අවමන් කළේ ළමයි 7% ක් විතරයි. එතකොට අපි අපේ වැඩසටහන නවත්තනවා කියන්නේ 90%ක බහුතරයකට කරන අසාධාරණයක්. ඔයාලා වෙන වෙනම දෙන්න ගිහින් පල් වෙන්න ඕනේ නෑ. මම ඒ අභියෝගය ජය ගත්තා. අපිත් එක්ක එකතු වෙන්න. ඒ වැඩ කොටස අපේ සංවිධානයට පවරන්න. සමාජයට ඇත්තටම සේවය කරන්න ඕනෙ නම් නින්දා අපහාස ගැන හොඳ අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනේ.

ඒ අභියෝගය ජය ගන්න බැරි නිසා තමයි මේ ලෝකෙන් දුප්පත්කම තුරන් කරන්න බැරි. දුප්පතුන්ට සේවය කරන්න එන මිනිහට පළවෙනි ගල ගහන්නෙත් දුප්පතෙක්මයි. එයා එතැනින්ම දුප්පතුන් ගැන කළකිරෙනවා. මේක දුප්පතුන්ගෙ කරුමේ. ඒ කරුමෙ වෙනස් කරන්න පුළුවන් මම වගේ වීර්යවන්ත, ධෛර්යවන්ත, නොපසුබට උත්සාහය තියෙන කෙනෙකුට විතරයි. අපි ඔවුන්ට අනුකම්පා කරමු. ඔවුන්ට සේවය කරමු. පුංචි දරුවො අම්මට ගැහුවට, අම්මා දරුවන්ට ගහන්නෙ නෑනේ. අම්මා අනුකම්පාවෙන් දරුවා පෝෂණය කරනවා. රැකබලා ගන්නවා. අපි එකතුවෙලා, අභියෝග ජයගෙන ලෝකයට සේවය කරමු.

දුක කියන්න

නංගියේ මල්ලියේ, ඔයාලාගේ දුක් කරදර අපිට ලියලා එවන්න. ඔයාලාගේ ඕනෑම දුකක් ලියන්න. මතක ඇතුව ඔයාලාගේ නම, ලිපිනය, ළඟම ඇති තැපැල් කන්තෝරුවේ නම ලියලා එවන්න. තියනවානම් දුරකථන අංකයත් ලියලා එවන්න.

අපේ ලිපිනය -
ක්‍රිශාන්ත පෙරේරා,
අංක. 1
වෙළෙඳ සංකීර්ණය I අදියර,
කච්චේරිය පාර,
කුරුණෑගල.

මිදි මල්ලි

මම දවසක් කාගිල්ස් ෆුඞ් සිටියෙන් මිදි ග‍්‍රෑම් සීයක් අරගෙන පාර අයිනට වෙලා කකා හිටියා. එක දුප්පත් පුංචි මල්ලි කෙනෙක් මම මිදි කනවා දැක්කා. එයා මගේ අතේ තිබුණ මිදි ගෙඩිය දිහා බලලා ඒ මිදි ගෙඩියට හිනා වෙලා බිම බලාගෙන ගියේ හරියට ''ලෝකෙ හැටි ඔහොම තමයි” කියන්නා වාගේ.

ලේ දීලා බඩගින්නේ
දවසක් මම පාර අයිනේ හිටගෙන හිටියා. අම්මෙකුයි, පුංචි පුතෙකුයි මගේ ළඟට ආවා. ඒ දෙන්නම හරියට කෙට්ටු වෙලා. හුඟක් දුක් විඳපු බවක් පෙනුනා. අම්මා මට මෙහෙම කිව්වා. ''පුතේ, දැන් මට ඉස්පිරිතාලෙන් ලේ දුන්නා. දොස්තර මහත්තයා කිව්වා හොඳට කන්න කියලා. හාල් සේරුවක්වත් ගන්න සල්ලි කීයක් හරි දෙනවද” කියලා. මම රුපියල් විස්සක් දුන්නා. හෝටලයකට එක්කගෙන ගිහින් කන්න දෙන්න හිතුනත්, මා ළඟ ඒ තරම් සල්ලි තිබුනේ නෑ.

සහෝදරකම

නංගියේ, මල්ලියේ ඔයාලා‍ ඩෙවෝන් හෝටලේට ගිහින් රෝල්ස් එකක් කකා, අයිස් කෝපි එකක් බිබී ඉන්නකොට ඔයාලාගෙ නංගි හරි මල්ලි හරි ඒ හෝටලේ දොර ළඟට වෙලා ඔයාලා දිහා බලාගෙන හිටියොත් ඔයාලා මොකද කරන්නේ? දුවලා ගිහින් වඩාගෙන කවනවා, පොවනවා නේද. මම දවසක් පුෂ්පදාන බාලිකාව ළඟ තියන ඩෙවෝන් ‍හෝටලයෙන් රෝල්ස් එකක් කකා අයිස් කෝපි එකක් බිබී ඉන්නකොට පාසල් ගිය පුංචි මල්ලි කෙනෙක් ආච්චිත් එක්ක එතනින් ගියා. එයා මම කනවා දිහා බලාගෙන ගිය විදිය දැක්කාම දුවලා ගිහින් වඩාගෙන කවන්න ‍පොවන්න හිතුනා. එයා මගේම මල්ලි කෙනෙක් වගේ ඒ වෙලාවෙ මට දැනුනේ.

එයාගෙ ආච්චි නොහිටියා නම්, මම බීම එකක් හරි අරන් දෙනවා. මම දවස් ගානක් ඒ හෝටලේ ළඟ හිටියා. පාසල් ඇරිලා එන දුප්පත් පුංචි නංගිලා, මල්ලිලා ඒ ‍හෝටලේ පැත්ත වත් නොබලා බිම බලාගෙන යනවා. "බැලුවට වැඩක් නෑ. අපිට ඒවා ලැබෙන්නෙ නෑ" කියන්නා වගේ.

ඉටිරෙදි නංගි

බදාදා පොළ ළඟ පාර අයිනේ ඉටි රෙද්දක් එලාගෙන ආච්චි කෙනෙකුයි, පුංචි නංගි කෙනෙකුයි ඉටිරෙදි විකුණනවා. මම කාරෙකෙන් බැහැලා ළඟට ගිහින් බැලුවා. වෙලාව දහය හමාරට විතර ඇති. පුංචි නංගි ආච්චිට කිව්වා කඩල මුලක් අරන් දෙන්න කියලා. ආච්චි කිව්වා ඉටි රෙද්දක් වික්කම අරන් දෙන්නම් කියලා. මම රුපියල් විස්සෙ කොළයක් ගුලි කරලා ආච්චිගෙ කකුල් දෙක ළඟට‍ හොරෙන් විසි කළා. ඊට පස්සෙ මම කිව්වා "ඔන්න සල්ලි වැ‍ටිලා" කියලා. එයා සල්ලි අහුලා ගත්තට පස්සෙ මම ආවා. ටික වෙලාවයි ගියේ මිනිස්සු දෙතුන් දෙනා වටවෙලා ඉටිරෙදි මිල දී ගන්න පටන් ගත්තා.

පාන් පෙත්ත

එක පවුලක අම්මයි, තාත්තයි, දරුවො හයදෙනෙකුයි හිටියා. එයාලට හරියට ආර්ථික අපහසුතා තිබුණා. දවසක් රෑ හතට විතර මේ කට්ටියට තාත්තගෙ යාලුවෙකුගෙ ගෙදර ගියා සල්ලි ටිකක් ඉල්ල ගන්න. ඒත් සල්ලි ලැබුනෙ නෑ. මේ අය පාන් බාගෙකුත් අරගෙන ගෙදර ආවා. අර පාන් බාගෙ අටට කපලා, පාන් පෙත්ත ගානේ කාලා, වතුර බීලා එයාලා නිදාගත්තා.

දුප්පත් අම්මා
තවත් දවසක් මම බස්එකේ යනකොට වයස හතලිහක විතර අම්මා කෙනෙක් කොට්ටයකුත් අරගෙන බස් එකට නැග්ගා. සමහරවිට එයාගෙ දරුවෙක් ඉස්පිරිතාලෙ නවත්වලා ඇති. ඒ වෙලාව දවල් එකොලහ හමාරයි. ඒ අම්මා බස් එකට සල්ලි දෙන්න පර්ස් එක ඇරියා. ඒ පර්ස් එක ඇතුලෙ තිබුණේ රැපියල් දහයක් විතරමයි. ඒ අම්මට කීයක් හරි දෙන්න මට හිතුනත් ඒ වෙලාවෙ මගේ ළඟ සල්ලි තිබුණෙ නෑ.

පුංචි සෙරෙප්පුව

එක අම්ම කෙනෙක්, වයස අවුරුදු තුනක පමණ දුවෙක් සමග හිඟා කාලා ජීවත් වුණා. හැමදාම එයාලා පාර අයිනේ තාප්පෙ ළඟ ඉන්නවා. ඒ පුංචි දුව වැස්සට තෙමුණා, අව්වට වේළුනා. සෙරෙප්පු දෙකක් වත් නැතිව අපිරිසිදු පොළොවේ ඇවිදිනවා දැකපු මම එයාට ලස්සන පුංචි සෙරෙප්පු දෙකක් අරං දුන්නා. රුපියල් එකසිය හැත්තෑවක් ගියා. සෙරෙප්පුව උඩ ලස්සන පූසෙකුගෙ රූපයක් තිබුණා. එයා ආසාවෙන් ඒක දාගෙන එහාට මෙහාට ගියා.
ඒත් එදායින් පස්සේ ඒ අම්මා පාරේ හිඟා කනවා දකින්න හිටියෙ නෑ. පිට මිනිස්සුත් තමන්ගෙ දුවට මේ තරම් ආදරය දක්වනකොට අම්මා කෙනෙක් විදියට එයාටම ලැජ්ජා හිතෙන්න ඇති. දුවගේ අනාගතය වෙනුවෙන් එයා පිළිවෙලක් වෙන්න හිතන්න ඇති.

පාසල් ළමයින්ගේ සංවිධානය

නංගියේ, මල්ලියේ, පාසල් යන ළමයි එකතු වුනොත් අපිට මේ ‍ලෝකය සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් කරන්න පුළුවන්. මගේ සංවිධානය නිල වශයෙන් ආරම්භ කළේ 2010-02-24 වෙනිදා රුපියල් තිහකින්. මම රුපියල් දහයේ කොළ තුනක් පාසල් ඇරිලා එන පුංචි නංගිලා තුන්දෙනෙකුට දුන්නා. ඒ අය උනන්දුවෙන් ඒ සල්ලි ගත්තා. එදා ඉඳලා දිනපතාම රුපියල් දහයේ රිට්ස්බරි චොකලට් පහක් මම පාසල් ළමයින්ට පරිත්‍යාග කරනවා. අපේ රටේ පෝසත් නංගිලා, මල්ලිලා මාත් එක්ක එකතු උනොත් අපිට ගොඩක් වැඩ කරන්න පුළුවන්. මේ රටේ ගොඩක් දුප්පත් නංගිලා, මල්ලිලා විශාල පිරිසකගේ කඳුළු පිසින්න අපිට පුළුවන් වෙයි. ඔයාලා නිරපරාදේ වියදම් කරන මුදල් එකතු කරන්න. ඊට පස්සේ අපිත් එක්ක එකතු වෙලා ළමයින්ට සේවය කරන්න. රුපියල් තිහකින් ආරම්භ උන මේ පුංචි සංවිධානය ඉදිරියේ දී මුළු ලෝකයටම සේවය කරන මහා සංවිධානයක් බවට පත් කරන්න අධිෂ්ඨාන කර ගන්න.

ආත්මාර්ථය

පුංචි කාලෙ ඉඳලම ළමයින්ට දෙන්න පුරුදු කරන්න ඕනේ. අවවාද කරලා නෙමේ. ආදර්ශයෙන්ම පෙන්වන්න ඕනේ. පරාර්ථකාමීත්වය තුළින් සමාජය පෝෂණය වෙනවා. සමාජයේ ඉන්නේ පරාර්ථකාමී අය නම්, ඒ සමාජයේ ඉන්න ධනපතියො දුප්පතුන්ට ධනය දෙනවා. එවිට රටේ දිළිඳුකම, සාගතය, පීඩිත බව නැති වෙනවා.

තියන අය දෙනවා. නැති අය ගන්නවා. නැති අය, ඇති හැකි අය බවට පත් වෙනවා. ඊට පස්සෙ එයාලත් දෙන්න පටන් ගන්නවා. හරියට රක්ෂණ ක්‍රමයක් වගේ. තියෙන අය හැමෝම දෙනවා. නැති හැමෝටම ලැබෙනවා.

මම පුංචි කාලෙ නවයේ පංතියේ ඉන්නකොට තාත්තගෙ පැත්තෙ නෑදෑයො එක්ක විනෝද චාරිකාවක් ගියා. මම රුපියල් පන්සීයක් මාරු කරලා, දෙකේ කාසි මල්ලක් හදා ගත්තා. චාරිකාව යනකං පාරේ හිටපු පුංචි ළමයි ළඟට කාසි විසි කරමින් ගියා. ආපසු ගෙදර ආවම බාප්පා මේ සිදුවීම තාත්තාට කිව්වා. මගේ තාත්තා මට සැරෙන් මෙහෙම කිව්වා. "දුප්පතුන්ට සල්ලි විසිකරන්න.....? මොකද රජවරුද.....?" කියලා.

ගම්බද පාසලක ක්‍රීඩා උත්සවයක් බලන්න දවසක් මම ගියා. ළමයි අයිස්ක්‍රීම් කාරයාගෙන් අයිස්ක්‍රීම් අරන් කනවා. එක පුංචි නංගි කෙනෙක් අයිස්ක්‍රීම් කාරයා දිහා බලාගෙන හිටියා. කොයි වෙලේ හරි ඒ මාමා එයාට අයිස්ක්‍රීම් එකක් දෙයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන් එයා හුඟක් වෙලා බලාගෙන හිටියා. මම අයිස්ක්‍රීම් එකක් අරන් ඒ පුංචි නංගිට දුන්නා. එයා අත් දෙකෙන්ම ඒක අරගෙන වැට අයින‍ට ගිහින් කෑවා.

දවසක් මම බස් එකේ යනකොට පුංචි නංගි කෙනෙක් ම‍ගේ ළඟින් ඉඳගත්තා. එයාගෙ බෑග් එක ඉරිලා තිබුණා. ගවුමත් ‍හොඳටම දිරලා තිබුණා. මම එයාට රුපියල් 20ක් දුන්නා. එයා උදුරලා වාගේ ඒක අරගත්තා. බහින තැන ළං වුනාම මගේ දිහා බලන්නෙවත් නැතුව බැහැලා දුවගෙන ගියා.

අම්බලංගොඩ, කරන්දෙණිය හරියේ පාර අයිනේ මම දවසක් හිටගෙන හිටියා. වයස දහසයක විතර නංගි කෙනෙක් නාන්න ළිඳ ළඟට ගියා මම දැක්කා. "අම්මේ, සබන් නැද්ද?" "සබන් නම් ඉවරයි" "අයියෝ නාන්නෙ කොහොමද?" ඒ නංගි සබන් නොගා නෑවා. ඒ තරම් දුප්පත් අය ඕනෑ තරම් මේ රටේ ඉන්නවා.

ආයුබෝවන්...

මේ ලෝකෙ මිනිස්සු හරිම ආත්මාර්ථකාමී වෙලා. කොච්චර ආත්මාර්ථකාමී වෙලාද කියනවා නම්, අනුන්ගේ දරුවා කන දේ උදුරලා අරං තමන්ගේ දරුවට කන්න දෙන්න තරම් ආත්මාර්ථකාමී වෙලා. අලුත් පරම්පරාව මේ උවඳුරෙන් මුදවා ගැනීම මගේ යුතුකමක්, වගකීමක් කියල මට හිතෙනවා.

ඒ ගැන මගේ අත්දැකීම් සහ අදහස්, යෝජනා ඔයාලා එක්ක බෙදා හදා ගන්න මම තීරණය කළා. ඔයාලා මාත් එක්ක දිගටම රැඳී ඉඳීවි කියලා මම බලාපොරොත්තු වෙනවා. මගේ අත්දැකීම් ගැන ඔයාලා හිතන දේවල්, යෝජනා, චෝදනා ඉදිරිපත් කරන්න.

මම
ක්‍රිශාන්ත පෙරේරා